* بوی ترش

سکوت می شود 

خانه تهی

و تب دستها که تنهایند از چنگ رخوتم 

امشب...
سرتاپای زندگی بی جائیست

و سادگی سیاه است در جنبیدن سگی شگفت انگیز

تا لای نان که خورده می شود در یک رجِ تمام

بودن و زیستن را نمی فهمم

میدانم...

مهم نیست رویای سرنوشت

با مرگ من، حق اجتماع داده می شود

و همۀ بوی محلّه درست است 

بی حس و کرخت

همیشه کور یا دیوانه

حوالی مان شهدای خیابان ثبت است 

و چکمه های سپاه

که مادرم می گوید: بوسه های خیانت است!

تا سوزناکِ بامدادان در این شب سهمگین

 که آهسته میراندم...

پیوشته

پیوسته

و نوعی لا لایی...

برای خویشتنِ من با کفل های صندلی

که بوی ترشِ غریزه ام را دو چندان می کرد 

یادم می آید...

پرتاپ می شد در حدود خودم

و دو سایۀ پاسبان

که بسته بود هر صبحِ رفتنم را

و نیز یادم می آید

که اضطرابم می انگیخت بامداد بیداری

و  نخواستم...
بوی سرکه بیادم آورد حتا سرانجامم را 

۱۴۰۰٫۲٫۱۳