کاشکی خود را می دیدم

روزن روزن...

هُردود کشید و رفت

۲۵۸۲٫۱٫۱۲

* قدمگاه

تو همان بی رفتنی...

قدمگاهِ دلم

۲۵۸۲٫۱٫۲۰

* مشکات

تو بی من

من بی تو

تا کسی نفهمد عشق فاجعه ترشح می کند!

.

.

        شرط اوّل “محبت " خاموشی است و گرنه "دل" پر از مدح و ثناست. موجودات همه بر عارف حقیقی منّت می گذارند و او سپاسگزار است.

        شکر کردن  "من " گفتن است. "مــــــن" خیلی ناچــــــیز است اما ذرهّ ایست که در هر چشمی خلید از دیدن باز میدارد.

     "شـکر " آن است که خود فراموش کنی، خداوند به درود و نیایش نیاز ندارد. تمنّا مخصوص ماست،ما بیچارۀ خودنمایی و درماندۀ ستایشیم و چون گرفتار خواستنیم ؛خوب گول میخوریم.

       انها که مدح می کنند دور از دیگران تملق میگویند و می خواهند بزبان بازی از زیر بار تکلیفِ منت و دوستی فرار کنند، امروز حرفی می زنند و فردا فراموش می کنند و در دیگری می آویزند. زبانبازان اهل راه نیستند، حیله گرند. امّا حیله پستی است، چون خیلی بی زحمت و آسان است. حاشا انسان آزاده تا جانبازی میـسّر است زبان بازی نمی کند.
.

۲۵۷۸٫۱۱٫۲۷

* هاضمه

با حروف درشت می نویسم: به جهنم!

امّا وضوحی نیست

پس یه چه درد می خورد بهشت؟

۲۵۸۲٫۱٫۶