لذّت هایم خیالی اند
رنج هایم واقعی !
آسمان با شت وُ پت وَ هیاهوی عجیبی
ابر کبودش را برداشت و رفت
منّت کشی نمی کنم
نزدیک بود کارمان بجدایی کشد
آفتاب همهٔ خاطراتمان را بسوزاند
شب از هستیم خسته است
دیگر نخواهد رفت
نوشته بودم خیالش بمیرد
محبوبش...
در نیروانایی برشورد
به تکدرختِ خوبِ پنهانِ جنگلم خبر داده است
ملایمتی عظیم را منعکس کند
غریوِ شیپورِ مُرده بود
ژولیده، رنگ به رنگ آتش گرفته بود
حالا...
قرن به قرن
سفت و منجمد
بدنبال ارابهٔ خدایان نقاشی می کنم
چهره ام را نقاشان رنسانس ترسیم کرده اند
از شیرینی رنگها...
کوچه ها را می جَوَم!
توی کافه های شلوغ می گردم
لذّت هایم همه بهانه اند
او را...
از دغدغه های اندیشه ام می شناسم
که می داند چه می کشم؟
در چنگ دیوانه ای خو گرفته ام
چه بسیار وابسته ام
این عشق نیست که در گرفته است
داستان دیگریست
می دانستم و کار نبستم
آن گوشه های دنج و آفتابی
روبروی صدای دیوار
با سؤتفاهمی پنهانی
اجدادم به من لبخند می زنند
انگار در دوزخ جایی ندارند
به زمین آمده اند
همه شان یکباره زاده می شوند
آدمی
طاووس
اسب،
هرکسی بر قامت نیاز لباس مبدّل پوشیده است
لباسی از جلفِ مردمک
از این تنگدستی بهره ای نبرده ام
دلم گریخته بود
دیوانگی ام چنگ زد
جز دود شدن مقصدی نداشتم
خیال کردم درد را تنهایی باید کشید
کاش نمی کردم
حالا تنها...
جرعه ای از شراب باقی مانده است
پُرکن جام مرا
فردایی نخواهد بود
دنیا پیش چشمم شیار می شود!
