* دردِ آب

در حریق باران

کنار کوه غلط

نرم و خاموش  لبۀ هستی نشسته ام

قصّۀ...

سیاه پری

سپید پری 

را سروده ام و دریا را

کبرِ درد

دردِ  آب

فریاد تر از خاک

فوارهٔ رویای تو بود و نبود

نه آنکه بیکس، که کس نبود

امّا تو رفتی و من یکّه می مانم...

عمیق تر و صمیمانه تر از همیشه

با این تنهاییِ سنگین و زیبا

همین قدر که...

             سکوت

                خراب شود !

  ۹۶٫۱٫۱۳