* راز و...آز

آینهٔ چینی...

تو را با سیاهی دل چکار؟

لبان تو بی انتهای روشنی در غایت است 

از نوبهاری که در نیستان ما دمیده ای بگو

نه مرا  بیافزا

و نه با کاهیدنم بیآزار

تا چون ستاره ای به نحس و شگون...

خنده و گریه  سر دهم

و از نژاد و تبار خویش به بازارِ برده فروشان گویم!

تا آنکی دهان بگوید: که من...  شـــــاهم

و آنَکی به اشارت...

 که در خرابات،  شیــــخ ام!

گویی که شب ... دُهل زد!

عقل ها تمیز

دیوانه گان مست 

زنجیرها...  بُریده

و من به   جوششی  که تو را...

در نخستین صبحِ دوباره زیستن، سر انداخته است،  می نگرم 

و گوش...

به زنجموره های دلِ درد مندم،  سپرده ام

گویی که  ساغرِ مهر،  شکسته ام

و  در خراباتِخانه ام چندین: مرده شسته اند!

اگر بر بلندای تو،  راه نمی برم

سر بر زانو از  ژرفنای تو

 آزمندِ، زندگی ام

همچون  کشتی، به وسعتِ نیلگونِ دریا می زنم

و  تو خیره و پرسُا...

که چرا، هستی ام  بر باد رفت؟

توآمدی...

سخن گویان

و   من،   ماندم  خموش

دیوانگی ام ... در تو گُــم شد! 

 با تو چشم می گشایم و  با تو،  می خوابم 

با هــیولایی از شهامت 

و ...

کاشفی    مـــــادرزاد

قــــلم را...

برای ستایش  ات تیز می کنم

و بی هــــــیچ،   عاشقت می شوم 

گویی که...

زمستانِ  دلت را شکسته ام!

۱۳۹۵.۱۱.۲۵