* یتیم خانه

چرا بجای بود کسی نبود؟

از لباسم رنگ و رو رفته بود

و هیچ نمی‌دانست ساحل چیست

با تهدید ابرها...

بی یک قطره اشک زیر و رو شدم

و صدایم  لرزید

شب  که می گریخت از نیزهٔ قراولان... 

تعویضم نمود

و در پای پرچینی از انجیر های هندی 

برای مردنم بزرگ  شدم

پیوسته تراژدی... 

عُصاره های شرارت و شیطنت،

بدگمانی ام را کنار می زند

مأنوسِ صدای تو اَم

در این تردیدی نیست

در این تردیدی نیست

یتیم خانه  نعره  کشید

و من از نیشِ حشره ای فقر زده

صدفی می شوم برای شنیدن دریا!

۹۶/۹/۱۹