* بوف ( شعر سپید)

پاشیده  دَرهم

آشفته بی نظم

کوتاه و بی ارج

دلم را قانع مکن

بیزاری از هرچه هست

با یک آسمان اَذان

مجهولِ ماندن است!

یک تِکّه خونِ داغ

برای توی واژه ها

با تیغ های نازک و بلند 

گوریده تا هُرْمِ استخوان

از هرآتشی...

 پ ری ش ان نمی شوم !

 ۹۶٫۶٫۲۹