* کندو

                                                                   دینگ دانگ...

                               عشق بی عشق، دل کهنه می شود، کندوی خالی!

                                                                                         و خداوند...            

                                                    در کوچه های کج صعود می کرد   

                                                                                      گیله گیسو چشم تاق...

                                                               به شکل دایره های کج،

                                                              روی گلپونه های دشت

                                                  سایه به سایه از درون شب آمد

                                               دیوانه به رنگی شیشه به سنگی

                                                                    در تغیّرم...

                                                     راست به قدم می رفت

                                              زغالخانۀ چشمانش باز...

                                         دختری با گیسوانی خاص!

                                                     بغدادش آباد...

                                                   خوشدارِ مستی

                                                     لبانش گُلرنگ

                                                     خطی کوتاه رأسِ خون بُرید !

                                                      و وز وزِ خاموشی...

                                    نیرنگِ صخره را در گمراهی درخت گرفت!

۹۷٫۷٫۱۸

* ویرژیل

                                                                         آرزوی وحشتناکی دار

                                                                  هفت گناه خجسته!

                                                          چون توریستی در جهنم

                                                     هیروگلیف چشمان  تو را  تماشا می کنم

                                                     و من همان جایم...

                                                     که تو  نگاه می کنی!

                                                                                                                                                    ۹۷٫۷٫۳۰

* خفگی

نترس...

من نمایندهٔ سوء ظنی بر اعتمادم

در خفگی...

یارانم را تصویر می کنم

یکی قاشق است

یکی دهان

دیگری چهار راهی که هلیم می سازد!

مُردابکی حقیر

فهرست نفرت

دیوار پرخاش

مثل فصلها سه تا سه تا کنار هم نشسته اند

از کدامین تابوی کهن تخطّی کرده ام؟

مثل بودایی پشت درخت...

شست ام را می مکم!

رزاسس

* خفگی ـ ۹۷٫۸٫۲

شعر: سپید (کوتاه)

                                                             دوستت دارم...

                                                                      یک بودن تنهاست    

                                                         دستانم آغوش سرماست

                                                          برای تو دلتنگم...

                                       گریه ام کن!

* نقب

                                               آدم کوچولو ها...
                                                     توی چاله چوله های تنم می رقصند
                                                      قصّه را بگو:
                                                        با کوه های آبی و سایه های بنفش
                                                       چشمانم ابریست
                                                      باران بی وقفه می سوزد!
                                                     و خُرده های ریز آینه...
                                                      مثل زیگزاگ قطار شب
                                                          روی شقیقه های من پوچ اند!

* مات (سپید کوتاه)

این غمزه های دل از آنِ من نیست

جهانی...

کبود!

در خانه دارم

عروسک نخی

چه عور...

چه ادا...

سراپای خواب را تزئین می کنم

آونگان...

از 

خفقانِ نامسموعِ زمان!

* بوی کاج

نیمی از من بی وزن تر است!
بی نیازتر
شاید هم برعکس...
و شرمساری پیراهنم کنار آفتاب چند سایه داشت!
خط های نامفهوم...

 بریده بریده روی اشیاء
بی شعورانه چای ام را سرد می کند
و دلم...

یک سیگار می خواهد و  انعکاسِ یک حجمِ خالی 
تا در...

امتدادِ لبانم  محـو کنم!

* چسب های وصله دار

                  نگو...
                نگو...
               نمی آیی
               پیدا نمی شوی

               علف های آجری
                 خورشید های قدیمی
                     برفهای زیر خاک
                          تنها در پناه یک بازار مکّاره حاضر به ماندن اند!

* توازن

خفّت  مخورید

ابرهای پهناور را باد می راند

زیر پایم...

در پیچ و خم های سرزمین جنون

از مرارتِ جان

مرگ موحشی آفریده ام

هر جا ماهی  شنا می کند من راه  می روم

و در جایی برای اتراق

میانِ خطِّ عمودِ اشک

همه چیز را...

شفاف تر از مرجانی ظلمانی می بلعم

و...

همۀ

حقیقت گسسته می شود!