* توازن

خفّت  مخورید

ابرهای پهناور را باد می راند

زیر پایم...

در پیچ و خم های سرزمین جنون

از مرارتِ جان

مرگ موحشی آفریده ام

هر جا ماهی  شنا می کند من راه  می روم

و در جایی برای اتراق

میانِ خطِّ عمودِ اشک

همه چیز را...

شفاف تر از مرجانی ظلمانی می بلعم

و...

همۀ

حقیقت گسسته می شود!