* قـــــربانی

                              بیشه های پلید واژه می کُشند

                                 از پَلَشت چیزی نژند

                                  خوشم با کرّانِ گوشِ درد

                                 فتاده با نزارِ مرگ

                             چو غنج  گُل  به شهدِ لب!

                       ربوده آتش ازسیاهِ شب

               مرده بودم از نگاهِ سرد