* شب آویز

چشمانت اینجا بودند

رو در رو...

چون ترختِ اسبانِ گردن خمیده در تقلایی نفس سوز

کژدمِ درونم را هوری می کنند

مثلِ قصّۀ امیر ارسلان

برّه های کوچک می رقصند

و تجسّمِ حسرت در تنِ زنی زیباست!  

از چشمانت ستاره می ریزد

و من گیج و هتره هتره خوران،

برای لباس دختری عاری از احتیاط صبحگاهی

نرمای شرم  تو می برم

۹۷.۲.۲۶

* چسب های وصله دار

نگو

نگو

نمی آیی

پیدا نمی شوی

علف های آجری

خورشید های قدیمی

برفهای زیر خاک

تنها در پناه یک بازار مکّاره حاضر به ماندن اند!

 ۹۷٫۲٫۷

* بوی ترش

سکوت می شود 

خانه تهی

و تب دستها که تنهایند از چنگ رخوتم 

امشب...
سرتاپای زندگی بی جائیست

و سادگی سیاه است در جنبیدن سگی شگفت انگیز

تا لای نان که خورده می شود در یک رجِ تمام

بودن و زیستن را نمی فهمم

میدانم...

مهم نیست رویای سرنوشت

با مرگ من، حق اجتماع داده می شود

و همۀ بوی محلّه درست است 

بی حس و کرخت

همیشه کور یا دیوانه

حوالی مان شهدای خیابان ثبت است 

و چکمه های سپاه

که مادرم می گوید: بوسه های خیانت است!

تا سوزناکِ بامدادان در این شب سهمگین

 که آهسته میراندم...

پیوشته

پیوسته

و نوعی لا لایی...

برای خویشتنِ من با کفل های صندلی

که بوی ترشِ غریزه ام را دو چندان می کرد 

یادم می آید...

پرتاپ می شد در حدود خودم

و دو سایۀ پاسبان

که بسته بود هر صبحِ رفتنم را

و نیز یادم می آید

که اضطرابم می انگیخت بامداد بیداری

و  نخواستم...
بوی سرکه بیادم آورد حتا سرانجامم را 

۱۴۰۰٫۲٫۱۳

* آهرنگ

باد را بگو:

بی مقصد بیا

لختی بمان، باران ببار

بر می جهم  ای ابــــرِ زخمِ رنج

دیدی شکست دیباچهٔ شب های اعتبارِ رنگ

محکومِ کوچ

آن نگاهِ گرمِ شمع

تنها شب گشوده بود!

دلسوز اشک من، از دل رمیده بود

آتش گواهِ ما

ماران خاک خوار چشمی درانده اند

مشتی به خون

خونی هلاک

فوتی در شاخ خود بدَم

با صد ستاره از سوسوی نیزه ها

این تحمیلِ تلخ در شاخ پیامبران

محکومِ برابری است

تو آشنا بمان

ای بلوغ صبحِ پریده رنگ

بر می جهم به رقص

در وهنِ هر غبار

رنجورِ آرزو

لختی بمان،

با

من

ببار

۹۶/۱/۱۷

* جنوب

در بوی گندِ شگفت انگیز زمین

ما همه در باغ بودیم

و اندیشیدن...

تبر را به دستمان میداد

۱۴۰۰٫۲٫۷

* ادیت

از مشکی به طلایی

در بهار غروب

باز هم کسی دوستم نخواهد داشت

عکس کمرنگ تو را ما هوازی کردیم 

۱۴۰۰٫۲٫۷

* بی خورشید

توبره بر دوش...

در لباس دلقکی خوشحال 

مرا به پرنده ای فروخته اند

کیست که چنین باشد

اغوا شده با شفقتی حقیر!

۹۹٫۱۲٫۲۷

* گربۀ قطبی

سرما بر دوش 

بی که لب جُنبد

علف به صلح آمده بود و چلچله در شکاف می تابید

شِکلک مرا بخوان...

شهیدی در قاب!

 ۱۴۰۰٫۱٫۷

* به رسم دیو

نه از میل ما

به امر مطاع

ملیجک در گلدان نقره می شاشد

بیهوده پروام مقدّر است

مثل ماهی لیز...

گلوله می شوم در آب!

۴۰۰٫۱٫۴