چکامه های سوررئال
شعر سوررئال و سپیدچکامه های سوررئال
شعر سوررئال و سپید
*سنگ و دل
بیزارم از خود…
خام و حیران از سوز سینه می نالم
بدنبال دلی میگردم به سمت باغ و بهار
مثل شاخه درختی که بویِ تو دارد
از هر جویی مرا بجوی
باران مرده بود…
و دلم…
تلنبار طوطی بود با مزّهْ انار!
نگاه لقمه ای در کاسه جُم میخورد
آب و رنگ...
ته مانده های روی دلم
صدایی باز نشد…
نقش انار پشتِ کاسهٔ چینی بود
بیزارم از خود…
چند قطره باران
صدا را جوید
در کینه کوبید
دلش جدّی بود
خدا را مزّه میکرد
جیغ ماهیان در هـــبوط
لگد ها را روی هم گذاشت
جوری که باید ساکت بماند
حالا سقراط را طوری بچین که اقلیدس می خواست
تا عقدهٔ روحی اش پشتک بزند
بیزارم از خود…
پیانو برامس ¹می خورد
چُرتِ کاشف شام روی صندلی می مرد!
نگارخانه ٔ خورشید…
مرد خوش آتیه سه تار می زد
امیال فرهنگی،
ازدواج با مادر بزرگ می کرد!
سال ها بشارت بود
جان کندن نویسنده شد
خواننده ها بادبادک!
زور بزنید...
تاریخچه ٔ ضربهٔ روحی ام را !
بیزارم از خود…
وای فِریدا² رنگها را شُست
خواب ها را پراند
تلق تلق چفت و زنجیر کرد
بیزاری اش علاقه ای نداشت
تریاک از عرق جدا میکرد
دهخدا وقتی مرد…
خانواده اش را نوشت
حالا برقصم...؟
شادی با قساوت مُرد!
لابلای غنچه ها همه چیز زندان
عامیانه غرّش کنید
من با پاهای تو بالاترم
بیزارم از خود…
با لبان تو سخن می‌گویم
با همۀ بی چیزی از تو یافته می شوم
صخره ها شیشه های افق
و برای لمس لبانت...
بغض دلنشینی را فرو می‌خورم
چنانکه دخترکی پرسید:
آقا...
این برای شماست؟
بیزارم از خود…
دلم می خواست شاعر باشم
پول هایم را با انگشت روی بستنی بلیسم
لکنت ها را سوغاتی بیاورم
و گلاب را...
برای سهراب!
«گفتی:چه می نالی صد خانه عسل داری »
باز آی بر سرِ پیـــمان
بیزارم از خود…
از سنگ و گِل بوی دل آمد
شریکی از… گنـــــاه
دستارها آغشته به لعن
کفشها...
انحنای ترسناکِ کوچه را نمی فهمند
تنها مخاطرات را برای خدا آب و جارو می کنند
تو را می شنوم تُهی میان باران
زنهار، که سیراب شوی...
شماری از کرامت
دوزخی از بیهودگی
معجزه ای که از شبِ دریا شعبده بُرد!
۹۶٫۲٫۲۷
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* مولانا ، دیوان غزلیات شمس
گفتی که چه می نالی صد خانه عسل داری
می‌زارم و می نالم ، هم خرقهٔ زنبورم
۱_ برامس:
یوهانِس برامس (به آلمانی: Johannes Brahms ) (۱۸۹۷–۱۸۳۳)، موسیقی‌دان بزرگ آلمانی در سبک رمانتیک است.
۲_ فریدا:
ماگدالنا کارمن فریدا کالو ی کالدرون د ریورا نقاش مکزیکی و یکی از زنان نامدار تاریخ هنر معاصر است. او به‌ویژه به‌خاطر خودنگاره‌های هنرمندانه‌اش، مشهور است
*بوف
پاشیده دَرهم
آشفته بی نظم
کوتاه و بی ارج
دلم را قانع مکن
بیزاری از هرچه هست
با یک آسمان اَذان
آن نمیدانم کجا...
مجهول ماندن است!
یک تِکّه خونِ داغ
برای توی واژه ها
با تیغ های نازک و بلند
گوریده تا هُرْمِ استخوان
از هرآتشی...
پ ری ش ان نمی شوم!
۹۶٫۶٫۲۹
* دوباره زندگی
برای طبل دنیا دکتر بیاورید
شکمِ شماطه دار ساعت ها را شستشو دهید
مادمازل شبنم را تحت تاثیر بگذارید
بچّه های مستعد را به لبخند وادار کنید
معلّم نقاشی را سوار چرخ و فلک کنید
شادی که بال زد
بلافاصله از عضویت همسرتان انصراف دهید
آنهایی که خود را عوضی گرفته اند
زندگی کنند!
۹۶.۷.۱۲
* آلاله
شب نه... ماه و ستاره نه... حور و قلندر و بتخانه نه... صفای آدم و غمزِ شبانه نه... هر کسی نصیب خودش را زیباتر می کند... مثل ابرهای من که هرگز عوض شان نمی کنم... از توسری خوردن فروتنی ساختن... فضای مردم فرودست است... بازیِ دروغینِ رنگها... امّا من سراپا گوشم... خطرناکترین کنجکاوی... آنکه هستید باشید...کششی مستانه... در رقص دلربا... با زبانی تند و نیشدار... و آخ که چقدر من تحسین تان می کنم... بوی شیرین فلفل... بی سیرت از لذّتی خسیس... به تمامیّت رسیده است... و مرغ سقا در دلِ آدمک... کالبد مبهم اش را می شکافد... شما برگزیده اید... چشم اندازِ بازِ نسیم... حالا دهان باز کنید... اولیّن فکر دویدن است... یعنی در مُرداب... آلاله خواهم بود
۹۸٫۶٫۲۵
...
میشه...
یه آدمِ بد که خوب نشه
مث دروغ که راست نشه
مهربونیش زیاد نشه
به من عشق بورزه؟
میشه...
یه دختر که شبیه پسرا باشه
یه پسر که شبیه دخترا باشه
قلب معلق جیبــــاشه
ابر نگاش مَکینــــتاشه
به من عشق بورزه؟
لطافت داشته باش
اینکه می شنوی...
تق تقِ پای بی کسه
رنگ و ریاش مرخصه!
۹۸٫۳٫۲۰
• دور تر از درخت
ناپیداترین آینه ها...
آسمان که میمیرد بخاک چکّه می کنند
مثل آدمی که بجای خود "پوچی" به خانه می برد!
بگذار...
همیشه بگوید و من نشنوم
بگذار...
همیشه بخواهد و من نروم
اگر پیدا و آشکار شود
زیباتر از مـــــاه نیست!
دستانِ پُر تکرارِ رویایت را کنار بگذار
فقط...
برای "احتجابِ قلبم" گریه می کنم
دورتر از درخت
مثل یک میوه در چنگ "باد"،
همیشه چشمانم بدرون خیره مانده اند
وقتی ماهی ها خمیازه می کشند
شاخ و برگ درختان را گم می کنم
من هم حسودم
بی پناه در سیل و "دار"
عقل از زبانم جدا می شود
فقط...
برای زبان باز کردنت
دلم تنگ می شود!
۹۶٫۸٫۱۸
* بی نام
معنی بخشیدن خیانت است
تکّه ای سمباده آورید
با کاروانی از واژه ها
برایتان نقّاشی می کنم !
۹۸٫۶٫۹