* بوی آب

گریبان گیر هستی توام

غایب که می شوی

با چه پیدا شوم؟

با یک نیاز!

یا نرمِ نرم مثلِ تن قاصدک!

به هر حال آب از آتش بهتر است 

امّا نه...

حماسۀ دل بهتر است

راستی...

چه کسی چنین معجزه می کند؟

نرم می شوم مثل دوست داشتن!

ذات را چشیدن

به  "بو" هم 

راه یافتن

مثل یک بلاهت!

* صفرا (سپید- کوتاه)

از مهربانی مادرانه بگریز

شیر های مادری به صفرا بدل می شوند !

جان آزاده خدمت نمی پذیرد 

زنان...

 برای نیک بختی خدمت می کنند 

۹۶/۳/۱۰

* اثیری

یادم نیست یادبود ها چقدر عمر میکنند

و غروب کنار نیلوفر چرا دعوتم می کند؟

از آغاز دور دست بوده ام 

گویی،  ناخدای یک کشتی ام 

و عبای زرد پاره ای بر دوشم

یک و... بیست روز است خود را ندیده ام

خارج از فهمِ  ادراکم

با اندامی اثیری باریک و مه آلود
با چشمان درشت،

فقط خانه های کاه گلی را  لیس می زنم

سمت دریا خندق کنده اند

راستی یادم باشد...

زَهـــــــــر را گرمتر بنوشم

با اشتهایی بر  دیوارِ سایه ها

همه را‌ گیج کرده اند...

و کشتنِ زمان شکلِ مضحکِ زندگیست

و من حتّا میانِ چهار دیوار

حرکات موزون نداشته ام

شاید روی جلدِ قلمدانِ قدیمی،  نقاشی ام کرده اند

یا شبیه سایهٔ خودم بر مضیفِ آفتاب

فقط می ترسم...

انگشت سبابه ای  مرا نشانه رفته است

با لباسی بلند و سیاه

۹۵٫۱۰٫۱

* کندو

                                                                   دینگ دانگ...

                               عشق بی عشق، دل کهنه می شود، کندوی خالی!

                                                                                         و خداوند...            

                                                    در کوچه های کج صعود می کرد   

                                                                                      گیله گیسو چشم تاق...

                                                               به شکل دایره های کج،

                                                              روی گلپونه های دشت

                                                  سایه به سایه از درون شب آمد

                                               دیوانه به رنگی شیشه به سنگی

                                                                    در تغیّرم...

                                                     راست به قدم می رفت

                                              زغالخانۀ چشمانش باز...

                                         دختری با گیسوانی خاص!

                                                     بغدادش آباد...

                                                   خوشدارِ مستی

                                                     لبانش گُلرنگ

                                                     خطی کوتاه رأسِ خون بُرید !

                                                      و وز وزِ خاموشی...

                                    نیرنگِ صخره را در گمراهی درخت گرفت!

۹۷٫۷٫۱۸

* ویرژیل

                                                                         آرزوی وحشتناکی دار

                                                                  هفت گناه خجسته!

                                                          چون توریستی در جهنم

                                                     هیروگلیف چشمان  تو را  تماشا می کنم

                                                     و من همان جایم...

                                                     که تو  نگاه می کنی!

                                                                                                                                                    ۹۷٫۷٫۳۰

* خفگی

نترس...

من نمایندهٔ سوء ظنی بر اعتمادم

در خفگی...

یارانم را تصویر می کنم

یکی قاشق است

یکی دهان

دیگری چهار راهی که هلیم می سازد!

مُردابکی حقیر

فهرست نفرت

دیوار پرخاش

مثل فصلها سه تا سه تا کنار هم نشسته اند

از کدامین تابوی کهن تخطّی کرده ام؟

مثل بودایی پشت درخت...

شست ام را می مکم!

رزاسس

* خفگی ـ ۹۷٫۸٫۲

شعر: سپید (کوتاه)

                                                             دوستت دارم...

                                                                      یک بودن تنهاست    

                                                         دستانم آغوش سرماست

                                                          برای تو دلتنگم...

                                       گریه ام کن!

* نقب

                                               آدم کوچولو ها...
                                                     توی چاله چوله های تنم می رقصند
                                                      قصّه را بگو:
                                                        با کوه های آبی و سایه های بنفش
                                                       چشمانم ابریست
                                                      باران بی وقفه می سوزد!
                                                     و خُرده های ریز آینه...
                                                      مثل زیگزاگ قطار شب
                                                          روی شقیقه های من پوچ اند!