* آونگ آب

گفتی:

باغ را برای باغبان دلت ببین 

و 

کاروان را 

برای راهزن دلت غارت کن

وسپس...

 من در کنف غار تو روئیدم!

تا 

آونگ نیک و بد رنگ بازد

و عشق... 

بر سر میدان  روا گردد !

گفتی:بیا

زانو زدم 

بی خبری آموختی 

آتش بر لبم!

گفتی: برو 

فهم رفتن نمی دانستم

و به پاهایی برای رفتن

 نیاندیشیدم!

امّا...

نه چنان که باید آمدم 

و نه آنچنان که باید

ازآنِ تواَم!

من پایمردیِ بویِ بسترت

با 

نفس های

 تو